استاندارد کلاه ایمنی ورزش های هوانوردی - الزامات ایمنی و روش های آزمون ISIRI-9031

پیش گفتار

استاندارد «کلاه ایمنی ورزش های هوانوردی - الزامات ایمنی و روش های آزمون» که نخستین بار در سال 1385 تدوین و منتشر شد، بر اساس پیشنهادهای دریافتی و بررسی و تأیید کمیسیون های مربوط برای نخستین بار مورد تجدیدنظر قرار گرفت و در هفتصدو چهاردهمین اجلاسیه کمیته ملی استاندارد مهندسی پزشکی مورخ 1396 / 11 / 30 تصویب شد. اینک این استاندارد به استناد بند یک ماده 3 قانون اصلاح قوانین و مقررات مؤسسه استاندارد و تحقیقات صنعتی ایران، مصوب بهمن ماه 1371، به عنوان استاندارد ملی ایران منتشر می شود.

استانداردهای ملی ایران بر اساس استاندارد ملی ایران شماره 5 (استانداردهای ملی ایران - ساختار و شیوه نگارش) تدوین می شوند. برای حفظ همگامی و هماهنگی با تحولات و پیشرفت های ملی و جهانی در زمینه صنایع، علوم و خدمات، استانداردهای ملی ایران در صورت لزوم تجدیدنظر خواهند شد و هر پیشنهادی که برای اصلاح و تکمیل این استانداردها ارائه شود، هنگام تجدیدنظر در کمیسیون فنی مربوط مورد توجه قرار خواهد گرفت. بنابراین، باید همواره از آخرین تجدیدنظر استانداردهای ملی ایران استفاده کرد.

این استاندارد جایگزین استاندارد ملی ایران شماره 9031: سال 1385 میشود. منبع و مأخذی که برای تهیه و تدوین این استاندارد مورد استفاده قرار گرفته به شرح زیر است:

BS EN 966: 2012+A1: 2012, Helmets for airborne sports

مقدمه

حفاظتی که کلاه ایمنی تامین می کند به چگونگی حادثه بستگی داشته و استفاده از کلاه ایمنی همیشه نمی تواند از مرگ یا از معلولیت های بلندمدت جلوگیری کند. بخشی از انرژی برخورد، توسط کلاه ایمنی جذب می شود و بدین وسیله از نیروی ضربه ای وارد به سر کاسته می شود، بنابراین با جذب این انرژی ممکن است ساختار کلاه ایمنی دچار آسیب شود. لازم است هر کلاه ایمنی که ضربه شدیدی را متحمل شده، حتی اگر تخریب ایجاد شده در آن مشخص نباشد، تعویض شود. برای دستیابی به کارایی مورد انتظار از کلاه ایمنی و برای اطمینان از پایداری آن روی سر، کلاه ایمنی باید تا حدی که راحتی آن روی سر تحت الشعاع قرار نگیرد، اندازه باشد. هنگام استفاده از کلاه ایمنی ضرورت دارد که به طور دائم و ایمن با چانه بند کششی محکم بسته شده باشد.

هدف و دامنه کاربرد

هدف از تدوین این استاندارد، تعیین الزامات و روش های آزمون کلاه ایمنی مورد استفاده برای پاراگلایدرسواران، کایت سواران و کاربران هواپیماهای فوق سبک است.

در این استاندارد کلاه های ایمنی ورزش های هوانوردی به صورت زیر دسته بندی شده اند:

- گروه HPG، کلاه های ایمنی مخصوص پاراگلایدرسواران و کایت سواران؛

- گروه UL کلاه های ایمنی مخصوص کاربران هواپیماهای فوق سبک؛ الزامات و روش های مطابقت آزمون برای موارد زیر ارائه شده اند

- ساختار مربوط به چانه بند، افزارههای سفت کردن، میدان دید، حرکت سر و محافظت چشم؛

- مقاومت در برابر نفوذ؛

- ویژگی های سامانه نگهدارنده؛ - خواص جذب ضربه؛

- نشانه گذاری و اطلاع رسانی به مصرف کننده؛ یادآوری

- الزامات این استاندارد، هر دو گروه فوق را پوشش میدهد. الزامات مخصوص هر کدام در بند مربوطه شرح داده شده است.

این استاندارد برای سایر محافظهای سر مورد استفاده در ورزش های هوانوردی، کاربرد ندارد.

ادامه این استاندارد را میتوانید از لینک زیر دانلود کنید.