استاندارد تجهیزات محافظ برای ورزش های رزمی - قسمت 1: الزامات عمومی و روش های آزمون INSO 20337-1

پیش گفتار

استاندارد «تجهیزات محافظ برای ورزشهای رزمی - قسمت 1: الزامات عمومی و روش های آزمون» که پیش - نویس آن در کمیسیون های مربوط توسط سازمان ملی استاندارد ایران تهیه و تدوین شده و در پانصد و پنجاه و چهارمین اجلاس کمیتهی ملی استاندارد مهندسی پزشکی مورخ 1394/ 12 / 5 مورد تصویب قرار گرفته است، اینک به استناد بند یک ماده 3 قانون اصلاح مقررات و مقررات سازمان استاندارد و تحقیقات صنعتی ایران، مصوب بهمن ماه 1371، به عنوان استاندارد ملی ایران منتشر می شود. برای حفظ همگامی و هماهنگی با تحولات و پیشرفت های ملی و جهانی در زمینه صنایع، علوم و خدمات، استانداردهای ملی ایران در مواقع لزوم تجدیدنظر خواهند شد و هر پیشنهادی که برای اصلاح و تکمیل این استانداردها ارایه شود، هنگام تجدیدنظر در کمیسیون فنی مربوط مورد توجه قرار خواهد گرفت. بنابراین، باید همواره از آخرین تجدیدنظر استانداردهای ملی استفاده کرد.

منبع و ماخذی که برای تهیه این استاندارد مورد استفاده قرار گرفته به شرح زیر است:

BS EN 13277-1: 2000, Protective equipment for martial arts. General requirements and test methods

مقدمه

این استاندارد یکی از مجموعه استانداردهای ملی ایران شماره 1-20337 است. تجهیزات محافظ برای ورزشهای رزمی از این به بعد محافظها خوانده می شوند) شخص رزمی کار را در برابر کوفتگی، خراشیدگی، پارگی، شکستگی و آسیب های فیزیکی محافظت می کند. محافظهای تحت پوشش این استاندارد، لزوما از آسیب های شدید ناشی از انجام ورزش های رزمی محافظت نخواهد کرد.

هدف و دامنه کاربرد

هدف از تدوین این استاندارد، تعیین الزامات عمومی و روش های آزمون برای بی ضررسازی، رعایت اصول ارگونومی، تثبیت و مهار کردن، ناحیه محافظت، عملکرد ضربه به علاوه تمهیدات نشانه گذاری و اطلاعات ارائه شده توسط تولید کننده تجهیزات محافظ مورد استفاده در ورزشهای رزمی، است. به طور کلی، محافظهای تحت پوشش این استاندارد برای استفاده در ورزش های رزمی بدون سلاح، نظیر تکواندو، کاراته، کیک بوکسینگ و رشته های مشابه طراحی شده اند. الزامات و روش های آزمون تکمیلی برای اجزاء محافظ های مورد استفاده در انواع مشخص از ورزش های رزمی، در قسمت های بعدی این مجموعه استاندارد، تعیین می شوند.

مراجع الزامی

مدارک الزامی زیر حاوی مقرراتی است که در متن این استاندارد ملی ایران به آنها ارجاع ارایه شده است. بدین ترتیب آن مقررات جزیی از این استاندارد ملی ایران محسوب میشود. در صورتی که به مدرکی با ذکر تاریخ انتشار ارجاع داده شده باشد، اصلاحیه ها و تجدیدنظرهای بعدی آن مورد نظر این استاندارد ملی ایران نیست. در مورد مدارکی که بدون ذکر تاریخ انتشار به آنها ارجاع ارایه شده است، همواره آخرین تجدیدنظر و اصلاحیه های بعدی آنها مورد نظر است.

ادامه این استاندارد را میتوانید از لینک زیر دانلود کنید.