راهنمای خرید ونتیلاتور پرتابل

۱۹ آبان ۱۳۹۷

۰
۳۴۵۰

ملاحظات خرید ونتیلاتور پرتابل

توصیه هایی برای داشتن حداقل الزامات عملکردی دستگاه های ونتیلاتور پرتابل به شرح ذیل می باشند.

این الزامات به دو دسته تقسیم می شوند: ابتدایی و پیشرفته. تفاوت بین این دو دسته بر اساس محدوده عملکرد در مدهای کاری، کنترل ها، پارامترهای اندازه گیری و عملکرد آلارم می باشد. دستگاه های پیشرفته برای مراکزی مناسب هستند که ویژگی های اضافی ( مانند CPAP، فشار حمایتی، مدهای پیشرفته اختیاری) می خواهند تا بتوانند در زمان جابجایی داخل یا بین بیمارستانی خدماتی همانند ونتیلاتور مراقبت های ویژه ارائه کنند. ونتیلاتورهای پرتابل در حداقل ترین حالت باید دارای مد ونتیلاسیون A/C باشند.در مد A/C ونتیلاتور تنفس های اجباری را در فواصل زمانی مشخص اعمال می کند و و با تلاش بیمار اجازه شروع تنفس های اضافی را نیز می دهد. بعضی از ونتیلاتورهای پرتابل خیلی ساده، فقط دارای مد کنترل هستند که به بیمار اجازه داشتن تنفس های کمکی و خودبخودی را در بین تنفس های اجباری نمی دهد. گرچه این مد برای بیماران با آپنه کامل (بدون هیچگونه تلاش تنفسی) اثربخش است ، مدهای A/C یا SIMV انعطاف پذیری بیشتری داشته و توسط بیماران راخت تر تحمل می شوند. اگر مد کنترل تنها مد در دسترس باشد، ونتیلاتور ( یا مدار تنفس) باید دارای یک ورودی دمی اضطراری باشد تا در صورت شروع تنفس بیمار ،امکان تنفس های خودبخودی میسر باشد. لازم به ذکر است که ورودی دمی اضطراری در برخی از ونتیلاتورهای پرتابل باعث مکش هوای اتاق توسط بیمار از خارج مسیر تنفسی می گردد. از آنجا که هوای ورودی اتاق در حالت نرمال دارای 21% اکسیژن است، سطح اکسیژن خون بیمار باید به دقت مانیتور شده تا در زمان فعال شدن ولو دمی اضطراری برای داشتن تنفس خودبخودی بیمار تغییرات آن تشخیص داده شود. خصوصا زمانی که ونتیلاتور برای درصد اکسیژن بالاتر از 50% تنظیم شده است. ونتیلاتورهای پرتابلی که مد A/C و یا SIMV دارند این نگرانی را حذف کرده و معمولا انتخابهای بهتری هستند. برخی از ونتیلاتورهای پرتابل شامل مدهای پیشرفته تری مانند SIMV برای تنفس های حجمی و فشاری ، CPAP و فشار حمایتی هستند.اگرچه این مدها برای دستگاه های ساده اختیاری هستند ، برای کاربردهای بین بیمارستانی ترجیح داده می شوند. در کمترین حالت باید آلارم های شنیداری و دیداری برای فشار بالا و پایین، شارژ باتری پایین ، قطع برق و قطع منابع گاز وجود داشته باشد. به مرور تکامل دستگاه، ممکن است آلارم های دیگری نیز داشته باشد. تمام آلارم ها باید مشخص و به راحتی شناسایی شوند. همچنین، اگر میزان صدای آلارم قابل تنظیم باشد، نباید امکان کاهش میزان صدا در حدی که آلارم شنیده نشود وجود داشته باشد. ویژگی بی صدا کردن آلارم در صورت برطرف نشدن مشکل، باید مجددا به صورت اتوماتیک فعال شود . اگر آلارمی بی صدا شود، یک صفحه نمایش بصری باید به وضوح نشان دهد که کدام آلارم غیرفعال است. غلظت های اکسیژن تحویل شده باید به طور مداوم با یک آنالایزر O2 نظارت شود و دستگاه دارای آلارم برای هشدار دادن به کاربران در صورت خارج شدن غلظت از رنج مطلوب (به عنوان مثال، ± 5٪ از FiO2 ست شده) باشد.به طور ایده آل، آنالایزر O2 باید داخل دستگاه ونتیلاتورقرار داشته باشد؛ با این حال، یک آنالایزر جدا نیز قابل قبول است.

ونتیلاتور پرتابل

پیشنهاد می گردد بیماران بسیار بد حال بیمارستان همیشه با ونتیلاتورهایی که دارای کنترل کامل FiO2 هستند جابجا شوند تا در صورت نیاز ، تنظیمات لازم قابل انجام باشند. تمام کنترل ها (سوئیچ ها، دکمه ها) باید به وضوح قابل شناسایی باشند و عملکرد آنها کاملا گویا باشد. طراحی باید مانع از تفسیر غلط نمایش ها و تنظیمات کنترلی شود.کنترل ها باید در برابر تغییرات تصادفی تنظیمات ایمن باشند (برای مثال، هنگام تمیز کردن پنل) و امکان نفوذ مایع در آنها وجود نداشته باشد. ایمنی بیمار و اپراتور و عملکرد سیستم نباید ناشی از نشت مایع آسیب ببیند.

ونتیلاتور پرتابل

سایر نکات در زمان تصمیم گیری برای خرید سهولت انتقال و حمل ونتیلاتور می باشد. ونیلاتور پرتابل باید کوچک و سبک باشد، در برابر چرخش و سقوط مقاوم بوده و در جهات مختلف قابل نصب باشد. این امر خصوصا هنگام نصب دستگاه در پشت یک ویلچر اهمیت دارد زیرا ممکن است برای دسترسی به کنترل ها یا محدودیت فضایی در خانه یا محل کار نیاز به قرار دادن ونتیلاتور در جهت های مختلف باشد. همچنین ونتیلاتورهای پرتابل ممکن است به صورت خوابیده بر روی برانکارد در کنار بیمار قرار داده شده یا در کیف حمل شوند پس توانایی ونتیلاسیون در هر جهت بسیار ضروری است. پرسنل درمانی ممکن است برای مدت طولانی مجبور به حمل یک ونتیلاتور پرتابل باشند ، بنابراین داشتن دستگیره ( در عین سبک بودن) مفید می باشد. نکته مهم دیگر زمان کارکرد دستگاه با باتری داخلی می باشد. استفاده از سیلندرهای اکسیژن در زمان انتقال رایج بوده اما عموما از سیلندرهای هوا استفاده نمی گردد بنابراین ونتیلاتور باید بدون داشتن منبع هوای فشرده ( باید دارای کمپرسور داخلی، توربین یا پیستون باشد) قادر به ونتیلاسیون باشند. ونتیلاتورهای پرتابل همچنین باید دارای ورودی های منبع اکسیژن هم برای فشار بالا(50 psi، توسط سیلندر یا سیستم گازهای پزشکی بیمارستان) و هم برای جریان پایین ( 1 تا 15 لیتر بر دقیقه) توسط سیلندر اکسیژن یا اکسیژن ساز) باشند.

ونتیلاتور پرتابل

کاربران باید به دنبال ونتیلاتورهایی باشند که کار با آنها راحت است که این موضوع در موارد اورژانس بسیار مهم است. کنترل های اولیه باید در یک سمت قرار بگیرند و در برابر تغییرات تصادفی محافظت شوند. برای ونتیلاتورهایی که مدهای اضافی مانند SIMV را ارائه می دهند، بهتر است نشانگرهای بصری برای نشان دادن تلاشهای تنفسی بیمار و نوع تنفس دریافتی بیمار (خودبخودی یا مکانیکی) وجود داشته باشند. آلارم ها امکان ارزیابی سریع و اصلاح وضعیت هشدار را فراهم میکنند. اولویت آلارم باید با صداهای متفاوت و نشانگرهای دیداری مشخص شود. امکان غیر فعال کردن نشانگرهای دیداری نباید امکان پذیر باشد. در صورت لزوم می توان از مانیتورهای اضافی برای تکمیل کردن مانیتورهای داخلی و آلارم ها در ونتیلاتورهای پرتابل استفاده کرد. مانیتورهای تکمیلی مطلوب شامل آنالایزرهای O2، مانیتورهای حجم بازدم، مانیتورهای CO2 بازدمی و پالس اکسیمترها می باشند.

ونتیلاتور پرتابل

ونتیلاتورها باید بتوانند در شرایط محیطی نامطلوب مختلف کار کنند. همچنین نباید تحت تاثیر تداخل الکترومغناطیسی و تخلیه الکترواستاتیک قرار گیرند. استفاده از محافظ های قدرت، توصیه می شود، مخصوصا اگر دستگاه ونتیلاتور در منطقه ای استفاده می شود ( یا باتری ها در آن منطقه شارژ می شوند) که مشکلات قدرت یا رعد و برق های زیادی را تجربه می کنند. تعمیر و نگهداری توسط تکنسین ماهر باید آسان باشد و دفترچه راهنمای اپراتور باید اطلاعات کافی را برای پزشکان، کاربران و پرسنل درمانی ارائه کند. بعضی از تامین کنندگان ونتیلاتورهای پرتابلی ارائه می دهند که با مواد سازگار با اسکنرهای تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) ساخته شده اند. اگر از ونتیلاتور برای انتقال بیماران به محوطه دستگاه MRI استفاده می شود قابلیت سازگاری با MRI لازم است. کاربران باید در اضافه کردن تجهیزات خارجی ( مانند آنالایزرهای O2، مانیتورهای حجم) به مدار تنفسی ونتیلاتورهای سازگار با MRI محتاط باشند چرا که این تجهیزات اضافی ممکن است جهت استفاده در محیط MRI ایمن نبوده و باعث ایجاد خطر گردند.